Όλοι οι γονείς θέλουν να προστατέψουν τα παιδιά τους από τους πιθανούς κινδύνους "πονηρεύοντάς" τα ώστε να είναι υποψιασμένα απέναντι σε όσους θελήσουν κάποια στιγμή να τα εκμεταλλευτούν. Το να προσπαθήσουμε να τα κάνουμε καχύποπτα δεν είναι η καλύτερη λύση. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους λέμε τα πράγματα με ειλικρίνεια ώστε να μη τους δημιουργηθούν παρανοϊκούς φόβους, αλλά από την άλλη πλευρά ούτε να τα κάνουμε αγαθά και εύπιστα.
Είναι σημαντικό να θέσουμε κάποιους λίγους συγκεκριμένους κανόνες (οι πολλοί κανόνες μπερδεύουν και κουράζουν τα παιδιά), που θα έχουν να κάνουν κυρίως με την ασφάλειά τους και τους οποίους δε θα επιτρέπεται να παραβούν. Για παράδειγμα: ποτέ δεν ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού σε άγνωστους. Μια καλή ιδέα επίσης είναι να χρησιμοποιήσουμε υποθετικά αλλά αληθοφανή σενάρια και παραδείγματα που δεν είναι τρομακτικά και στα οποία θα βάζουμε τα παιδιά να σκεφτούν πώς θα αντιδρούσαν και θα σκέφτονταν.
Έτσι, μπορούμε να τους υποδείξουμε το σωστό, ποιούς πρέπει να εμπιστεύονται και πότε να είναι καχύποπτα.
