50 μαθήματα ζωής που δεν διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία

Οι τίτλοι των κεφαλαίων από το βιβλίο του Charles J. Sykes, “50 μαθήματα ζωής που δεν διδάσκονται τα παιδιά στα σχολεία”.

- - - - - - - - - -

1.- Η ζωή δεν είναι δίκαιη. Πάρτε το απόφαση.

2.- Ο αληθινός κόσμος δεν νοιάζεται τόσο πολύ όσο το σχολείο σας για την αυτοεκτίμησή σας. Περιμένει από εσάς να αποδείξετε την αξία σας πρώτα και μετά να νιώσετε καλά με τον εαυτό σας.

3.- Συγγνώμη αλλά δεν πρόκειται να κερδίσετε εξήντα χιλιάδες ευρώ το χρόνο αμέσως μόλις αποφοιτήσετε από το λύκειο. Και δεν σας περιμένει μία θέση αντιπροέδρου ή το αμάξι της εταιρείας. Μπορεί ακόμη και να χρειαστεί να φορέσετε μία στολή που δεν θα έχει καμία επώνυμη υπογραφή.

4.- “Δεν δικαιούστε εκ των προτέρων…”

5.- Άσχετα με το τι λέει ο μπαμπάς σας, δεν είστε πριγκίπισσα…

6.- Όχι, δεν μπορείτε να γίνετε όλα όσα ονειρεύεστε…

7.- Αν πιστεύετε ότι ο δάσκαλός σας είναι ζόρικος, περιμένετε μέχρι να αποκτήσετε έναν εργοδότη. Δεν θα διαθέτει μεγάλη υπομονή κι έτσι θα τείνει να είναι λίγο πιο ευέξαπτος. Όταν θα τα θαλασσώσετε, δεν πρόκειται να σας ρωτήσει πώς νιώθετε γι’ αυτό.

8.- Ο αφαλός σας δεν παρουσιάζει και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Μην περνάτε ολόκληρη τη ζωή σας ομφαλοσκοπώντας.

9.- Το σχολείο σας μπορεί να έχει ξεμπερδέψει με νικητές και χαμένους. Η ζωή όμως όχι.

10.- Στην πραγματικότητα η ζωή μοιάζει με ένα παιχνίδι “μήλα” πολύ περισσότερο από όσο νομίζει ο δάσκαλος της γυμναστικής.

11.- Μετά από την αποφοίτησή σας, δεν θα έχετε να ανταγωνιστείτε με αντιπάλους που ανατράφηκαν σαν τα μαμμόθρεφτα της παιδικής χαράς.

12.- Η ταπείνωση είναι μέρος της ζωής. Πάρτε το απόφαση.

13.- Δεν πρόκειται να πάτε στο NBA, γι’ αυτό μη στήνεστε στο παράθυρο και μην παίρνετε πόζα.

14.- Το να κυκλοφορείτε ημίγυμνη δεν σας δίνει καμία δύναμη.

15.- Η εργασία σε φαστφουντάδικο, με χαμηλό μισθό, δεν είναι προσβλητική για την αξιοπρέπειά σας. Οι παππούδες σας είχαν μια διαφορετική λέξη για την εργασία αυτού του είδους. Την ονόμαζαν “ευκαιρία”.

16.- Οι γονείς σας και ο μικρός σας αδερφός δεν σας ρεζιλεύουν όσο νομίζετε. Αυτό που πραγματικά σας κάνει ρεζίλι είναι η αχαριστία, η αγένεια και η κατήφεια.

17.- Οι γονείς σας δεν ήταν και πριν γεννηθείτε τόσο βαρετοί όσο είναι τώρα. Έγιναν έτσι πασχίζοντας να πληρώσουν τους λογαριασμούς σας, να σας πηγαίνουν από το ένα μέρος στο άλλο, να αποταμιεύουν για τις σπουδές σας, να καθαρίζουν το δωμάτιό σας και να σας ακούν προσεκτικά όταν τους αναλύετε πόσο πολύ ιδεαλιστές είστε.

18.- Η αληθινή ζωή δεν χωρίζεται σε φοιτητικά εξάμηνα. Και δεν θα έχετε όλη την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών στη διάθεσή σας.

19.- Δεν φταίνε οι γονείς σας. Αν τα θαλασσώσατε, η ευθύνη είναι όλη δική σας.

παιδί καπνίζει

20.- Το κάπνισμα δεν σας κάνει να δείχνετε άνετοι… Σας κάνει περισσότερο να μοιάζετε αποβλακωμένοι.

21.- Σας πρόσβαλαν; Και λοιπόν; Όχι, αλήθεια, και λοιπόν;

22.- Δεν ανήκετε στα θύματα. Γι’ αυτό πάψτε να κλαψουρίζετε.

23.- Κάποια μέρα θα πρέπει να ωριμάσετε και τελικά να φύγετε από το σπίτι των γονιών σας.

24.- Η κοπέλα του Μπάτμαν έχει δίκιο: “Δεν έχει σημασία με τι ικανότητες είσαι προικισμένος, αν αυτές δεν βγουν ποτέ στην επιφάνεια”.

25.- Ο αριθμός π δεν ενδιαφέρεται για το τι πιστεύετε.

26.- Η πυξίδα της ηθικής δεν προσαρμόζεται στις επιθυμίες σας.

27.- Τα γεννητικά σας όργανα δεν φτιάχτηκαν για να αναλάβουν τη λειτουργία της σκέψης και της λήψης αποφάσεων στη θέση του μυαλού σας.

28.- Κάποιος μπορεί να παρακολουθεί…

29.- Μάθετε να τα βγάζετε πέρα με την υποκρισία.

30.- Μηδέν ανοχή = Μηδέν κοινή λογική.

31.- Οι γυμνοί άνθρωποι δείχνουν διαφορετικοί στην αληθινή ζωή.

32.- Η τηλεόραση δεν είναι η πραγματική ζωή.

33.- Να είστε ευγενικοί με τους σπασίκλες. Μπορεί να καταλήξετε να δουλεύετε γι’ αυτούς. Όλοι θα μπορούσαμε.

34.- Οι νικητές έχουν μια φιλοσοφία ζωής. Το ίδιο και οι χαμένοι.

35.- Αν η κοιλιά σας μοιάζει με φουσκωμένο μπαλόνι, δεν είναι επειδή ο McDonald σας ανάγκασε να φάτε όλα εκείνα τα χάμπουργκερ. Αν καπνίζετε, δεν φταίει ο Joe Camel.

Slipmaniac_by_Skategirl

36.- Δεν είστε αθάνατος.

37.- Το ότι είστε “συνδεδεμένοι” στο internet, δεν σημαίνει και πως δεν έχετε άγνοια.

38.- Όταν έρχεστε σε επαφή με τους ανθρώπους, να τους κοιτάτε στα μάτια…

39.- Οι ήρωες των ασπρόμαυρων ταινιών δεν ήταν ασπρόμαυροι στην πραγματική ζωή. Και όχι, ο κόσμος δεν άρχισε όταν γεννηθήκατε.

40.- Αγνοήστε την πανάκριβη καμπάνια του συστήματος που στοχεύει στο να κάνει το μυαλό σας… πουρέ και μάθετε να σκέφτεστε καθαρά και λογικά.

41.- Δεν είστε ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος που περνά όλα αυτά που τώρα περνάτε.

42.- Αλλάξτε τα λάδια.

43.- Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να θλίβεται από την επιτυχία των άλλων.

44.- Οι συνάδερφοί σας δεν είναι απαραιτήτως και φίλοι σας, και οι φίλοι σας δεν είναι η οικογένειά σας.

45.- Οι μεγάλοι ξεχνούν πόσο τρομακτικό είναι να βρίσκεται κάποιος στην ηλικία σας. Θυμηθείτε απλώς: είναι κι αυτό κάτι που θα περάσει.

46.- Μην ξεχνάτε το ινδικό χοιρίδιο στο υπόγειο.

47.- Δεν είστε τέλειος κι ούτε έχετε την υποχρέωση να είστε.

48.- Αφηγηθείτε στον εαυτό σας την ιστορία της ζωής σας. Δώστε στη ζωή σας το νόημα που εσείς θέλετε.

49.- Μην ξεχνάτε να λέτε “ευχαριστώ”.

50.- Απολαύστε το όσο ακόμη μπορείτε.

Τα παιδιά δεν ακούν… ‘αισθάνονται’!

Μήπως αναρωτιέσαι για το τι συμβαίνει, όταν το τρυφερό σου παιδάκι απαντά με απρόσμενο τρόπο σε ότι του λες; Αυτό συμβαίνει γιατί οι λέξεις που ακούν τα παιδιά διαφέρουν από τα συναισθήματα, που προσλαμβάνουν ταυτόχρονα. Κατά συνέπεια, μπερδεύουν τα συναισθήματά τους και ασφαλώς μπερδεύουν τις απαντήσεις τους. Αυτές οι απαντήσεις προέρχονται από τα συναισθήματα που δημιουργούνται, όταν οι άλλοι τους μιλούν.

Ιδού ένα απλό παράδειγμα: Κάποτε σ' έναν παιδίατρο περίμεναν στην αίθουσα αναμονής τρεις γενιές... ένα κοριτσάκι, η μαμά του και η γιαγιά του. Όταν το κοριτσάκι ζήτησε αγκαλιά από την μαμά της, αυτή την αγκάλιασε τρυφερά και της είπε: 'είσαι τόσο καλό κοριτσάκι'... όταν ζήτησε την αγκαλιά της γιαγιάς της, αυτή της είπε: 'είσαι ένα καθαρματάκι...!' και ενώ της το έλεγε αυτό της τσίμπησε τη μύτη.



Φαντάσου τι συναισθήματα δημιουργήθηκαν στο κοριτσάκι από αυτά τα δύο περιστατικά: 'είμαι καλή, σημαίνει είμαι καθαρματάκι'... θα μπορούσε να συνδέσει αυτές τις λέξεις και με τα δύο συναισθήματα που εισέπραξε, την ζεστή αγκαλιά και τον πόνο στην μύτη της από την τσιμπιά. Κατά την διαδικασία της ανάπτυξης και συνειδητοποίησης του νοήματος της γονικής φροντίδας, χρησιμοποιώντας τις λέξεις που άκουσε, κάλλιστα θα μπορούσε να μπερδέψει το αληθινό τους νόημα. Είναι και ο λόγος που πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και ευγενικοί και με τα παιδιά και με τους άλλους, που συναναστρεφόμαστε.

Αισθάνσου πριν συλλογιστείς
Ειλικρινής επικοινωνία σημαίνει να συμφωνούν οι λέξεις σου με τα συναισθήματά σου.
Συνειδητοποίησε πως τα παιδιά 'αισθάνονται' την αντιφατική κατάσταση, πριν να είναι ικανά να την αιτιολογήσουν.
Αυτό συμβαίνει γιατί:
- εάν δεν είσαι εντελώς ειλικρινής, τα παιδιά το αισθάνονται
- εάν προσπαθείς να απαλύνεις τις καταστάσεις, το γνωρίζουν
- εάν μιλάς σε χαμηλούς τόνους, αναρωτιούνται για το τι πάει στραβά
- εάν κουτσομπολεύεις, συμπεραίνουν πως κρύβεις κάτι
- εάν τα λόγια σου δεν συμφωνούν με την έκφραση του προσώπου σου, αισθάνονται την έλλειψη της ταύτισης των λόγων σου και των συναισθημάτων σου. Σαν αποτέλεσμα αυτού, είναι να εισπράττουν την αβεβαιότητα γι' αυτά που λες και επιλέγουν να μην ακούν. Ή κάνουν ότι καταλαβαίνουν, όταν στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Ας μεταφράσουμε, όπως ακριβώς μεταφράζουν τα παιδιά μας κάποιες προτάσεις μας και δίνουν προσοχή στα βαθύτερα συναισθήματα:

- πες 'τρώει σαν πουλάκι' και είναι σίγουρο πως τα παιδιά θα το μεταφράσουν σε 'τσιμπώ την τροφή μου, κάτι κάνω λάθος'

- ας ακούσει το παιδί 'θα το πάρει ο άνεμος' και είναι βέβαιο πως θα το μεταφράσει σε...'είμαι τόσο κοκαλιάρικο'

- όσο για την... 'μύτη του, που μοιάζει με της θείας του', είναι σίγουρο πως θα το μεταφράσει σαν: 'η μύτη μου είναι μεγάλη και απαίσια'

Είναι σημαντικό να θυμάσαι πως τα παιδιά πρώτα αισθάνονται όλες τις αλληλεπιδράσεις και ύστερα εφαρμόζουν τις ικανότητές τους στην γλώσσα.

Ξεκάθαρες κουβέντες...
Σαν γονιός μπορείς να 'λες αυτό που εννοείς', ώστε τα παιδιά ν' ακούν ξεκάθαρα το μήνυμα που προτίθεσαι να τους περάσεις. Ξεκίνα με τρία βασικά βήματα:

- χρησιμοποίησε ξεκάθαρη, σταθερή, συνεπή και θετική επικοινωνία για να βοηθήσεις την εσωτερική φωνή του παιδιού σου. Θα το οδηγήσει στην κατανόηση της ευγένειας και της ειλικρίνειας. Σίγουρα είναι στοιχεία που θα το ακολουθούν σε ολόκληρη την ζωή του.

- χρησιμοποίησε ενεργητική ακρόαση. Είναι βασικό στοιχείο της αληθινής επικοινωνίας και υποδηλώνει ενδιαφέρον και σεβασμό για τα παιδιά. Είτε ακούς με προσοχή, είτε δεν ακούς με προσοχή, το παιδί αντιγράφει οτιδήποτε βλέπει και έτσι γίνεσαι πρότυπο ενεργητικού ακροατή.

- τοποθέτησε ξεκάθαρα τον εαυτό σου, σε σχέση με την δική σου εμπειρία γονικής συμπεριφοράς, ίσως να επηρεάζει καθ' ολοκληρίαν την επικοινωνία σου με τα παιδιά

Αυτά τα τρία βήματα είναι σημαντικά, γιατί η ικανότητά σου για επικοινωνία βασίζεται στην επίγνωση των εσωτερικών μηνυμάτων, αυτών που προσέλαβες από τους γονείς σου από την παιδική σου ηλικία.

Για ν' αποκτήσεις αυτήν την αντίληψη, βρες χρόνο να κάνεις τα παρακάτω:

- πάρε χαρτί και μολύβι, αλλά βρες και χρόνο, ώστε για μερικά λεπτά να καθαρίσεις την σκέψη σου

- βρες την γαλήνια γωνιά του εαυτού σου

- γράψε τόσες απαντήσεις, όσες είναι και οι ερωτήσεις και όσες άλλες εσύ σκεφθείς

1. η αγενής συμπεριφορά της μητέρας μου ήταν ......

2. η αγενής συμπεριφορά του πατέρα μου ήταν ......

3. τα πιο όμορφα πράγματα που μου είπαν ήταν ......

4. η φωνή του παρελθόντος, που αντηχεί συχνότερα στο μυαλό μου, λέει ......??? (όποια άλλη ερώτηση θέλεις) ......

- ξαναδιάβασε αυτά που έχεις γράψει. Πόσες από τις λέξεις ή φράσεις θα μπορούσαν να εκφράζουν την δική σου γονική συμπεριφορά σήμερα;

- κράτα τις απαντήσεις που σου αρέσουν και ενστερνίσου μόνον αυτές.

- προσδιόρισε τις απαντήσεις που δεν σου αρέσουν και αναρωτήσου: θέλω να τις αλλάξω;

- προσδιόρισε τον τρόπο που θα μπορούσες να τις αλλάξεις

- επανάλαβε αυτήν την άσκηση για να δεις τι πραγματικά έχεις αλλάξει με τον χρόνο και για ν' αποκαλύψεις περισσότερες φράσεις από το παρελθόν σου.

Όταν κατανοήσεις καλύτερα τα συναισθήματα, που σου 'ξυπνούν' οι λέξεις που λες, θα κατανοήσεις και καλύτερα τις απρόσμενες απαντήσεις του παιδιού σου και πιθανώς τις μη επιθυμητές. Να θυμάσαι πως η επικοινωνία στηρίζεται πολύ περισσότερο στα συναισθήματα παρά στους συλλογισμούς, ειδικά, όταν πρόκειται για το παιδί σου. Βοήθησέ το ν' ωριμάσει, μαθαίνοντάς του τον τρόπο να λέει αυτό που εννοεί.





http://goneis-paidia.com

Γιατί τα παιδιά τρέμουν τα μαθηματικά

Μάθημα-φόβητρο για όλες τις γενιές, τα μαθηματικά εξακολουθούν να χωρίζουν τους μαθητές σε μυημένους και αμύητους. Οι ειδικοί εξηγούν πού οφείλεται η κλασική φοβία των αριθμών και πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε


Η ειδική ορολογία των μαθηματικών και τα αφηρημένα σύμβολα δυσκολεύουν τους μαθητές να κατακτήσουν τις διάφορες έννοιες

Παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί άνθρωποι να έχουν μια φοβία για τα Μαθηματικά, είτε είναι μαθητές είτε ενήλικες. Το ιδανικό θα είναι όλοι οι άνθρωποι ή έστω η συντριπτική πλειοψηφία να έχει θετική στάση απέναντι στα Μαθηματικά. Κάποιοι τρόποι για να συμβεί αυτό είναι η αντιμετώπισή τους σαν παιχνίδι, το να συνειδητοποιήσουν τις εφαρμογές των μαθηματικών που βρίσκουν κάθε μέρα δίπλα τους, όπως και να κατανοήσουν ότι τα Μαθηματικά είναι τρόπος σκέψης και όχι απλή εφαρμογή τύπων.

Γιατί οι μαθητές φοβούνται τα μαθηματικά; Και πώς θα ξεπεράσουν τους φόβους τους μπροστά σε ένα μάθημα το οποίο είναι άκρως απαραίτητο για μια επιτυχημένη επαγγελματική ζωή; Η μαθηματικοφοβία είναι το άγχος, ο φόβος, η ανασφάλεια που αισθάνονται οι μαθητές για το μάθημα των μαθηματικών και βέβαια δεν πρόκειται για μια παθολογική κατάσταση. Προξενείται από τις αρνητικές εμπειρίες των μαθητών στο μάθημα των μαθηματικών και επηρεάζει άμεσα τη μαθηματική τους επίδοση, μειώνοντάς τη στο ελάχιστο.

Το φαινόμενο όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί επιστήμονες οφείλεται κατά κύριο λόγο στους εκπαιδευτικούς, στον τρόπο που διδάσκεται το μάθημα, στα «άχαρα» βιβλία των μαθηματικών αλλά και στο οικογενειακό περιβάλλον. Και στην Ελλάδα το πρόβλημα αυτό είναι διαδεδομένο ανάμεσα στον μαθητικό πληθυσμό, ενώ ταυτόχρονα από την άλλη πλευρά οι Ελληνες μαθητές που επιλέγονται από την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία μέσα από διαγωνισμούς για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου έχουν πολύ μεγάλες επιτυχίες στις Μαθηματικές Ολυμπιάδες.

Δέος

Οπως λένε οι εκπαιδευτικοί όταν τα παιδιά «μάθουν» από μικρά, δηλαδή από δημοτικό σχολείο να φοβούνται τα μαθηματικά, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα πάψουν ποτέ να τα φοβούνται, θα έχουν χαμηλές επιδόσεις και πάντα θα νιώθουν δέος μπροστά από ένα πρόβλημα μαθηματικών, κάτι που θα έχει συνέπειες και στο επαγγελματικό τους μέλλον.


Η μαθηματικοφοβία αποτελεί ένα ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο. Την ίδια στιγμή όμως τα μαθηματικά γίνονται όλο και πιο απαραίτητα στη ζωή μας, καθώς η τεχνολογική επανάσταση έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι που έχουν δυσκολίες με τις μαθηματικές έννοιες θα αποκλείονται σταδιακά από όλο και περισσότερες σημαντικές θέσεις στην αγορά εργασίας.

Οι μαθηματικοί πιστεύουν ότι το πρόβλημα προέρχεται κυρίως από τον τρόπο που διδάσκονται τα μαθηματικά, χωρίς βέβαια να αποκλείουν και άλλους παράγοντες όπως:

Η μαθηματική γλώσσα, η οποία απέχει πολύ από τη φυσική καθημερινή γλώσσα. Η ειδική ορολογία των μαθηματικών και τα αφηρημένα σύμβολα δυσκολεύουν τους μαθητές να κατακτήσουν τις διάφορες έννοιες.

H ιδιαίτερη φύση του μαθήματος των μαθηματικών με την αλυσιδωτή σειρά των εννοιών και την πυραμιδωτή – παραγωγική ανάπτυξή τους, προξενεί ένταση στα παιδιά και δυσχεραίνει τη μαθησιακή διαδικασία σε περίπτωση δημιουργίας κενών.

Ο φόβος, που εδώ και χιλιάδες χρόνια έχει καλλιεργηθεί για τα μαθηματικά και ότι αυτά μπορούν ν΄ αποτελέσουν κτήμα των λίγων και εκλεκτών.

Η κακή διδασκαλία των μαθηματικών η οποία στηρίζεται στην απομνημόνευση και αποστήθιση και όχι στην κατανόηση μέσω της ενεργητικής συμμετοχής των μαθητών στη διαδικασία ανακάλυψης και κατασκευής της μαθηματικής γνώσης.

Ακόμη και η διαδικασία αξιολόγησης των παιδιών, η ασκησιομανία και η βαθμοθηρία λειτουργούν αρνητικά.

Η φοβική τάση για το μάθημα κατά το μεγαλύτερο ποσοστό δημιουργείται στις τάξεις των μαθηματικών και οφείλεται κυρίως στην προβληματική διδασκαλία και συμπεριφορά των διδασκόντων.

Τι πρέπει να προσέχουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς 

10 συμβουλές για να λύσουμε την εξίσωση του φόβου

Ένα τρικ για τους γονείς είναι τα μαθηματικά παιχνίδια που κάνουν το μάθημα ευχάριστο και ελκυστικό

1. Να μη μαλώνουν τους μικρούς μαθητές όταν κάνουν λάθη στις ασκήσεις, όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι, αλλά να προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά ήρεμα να ξανασκεφτούν καλύτερα το πρόβλημα.
2. Να τονίζουν στα παιδιά ότι ακόμη και οι μεγάλοι μαθηματικοί έκαναν λάθη, αλλά από αυτά τα λάθη μάθαιναν και γίνονταν καλύτεροι
3. Να επιβραβεύουν κάθε προσπάθεια ακόμη και όταν δεν είναι επιτυχημένη και να χρησιμοποιούν τεχνικές ώστε τα παιδιά να έχουν ενδιαφέρον για το μάθημα και να συνεχίζουν τις προσπάθειες.
4. Να δίνουν στους μαθητές αρχικά εύκολες ασκήσεις ώστε να τους τονώνουν την αυτοπεποίθηση.
5. Να τους δίνουν χρόνο για να κάνουν τις εργασίες και να μην τα πιέζουν.
6. Να δημιουργούν ομάδες μαθητών που θα εργάζονται πάνω σε μαθηματικά προβλήματα.
7. Να χρησιμοποιούν εκπαιδευτικό υλικό για τη μετάβαση από το συγκεκριμένο στο αφηρημένο.
8. Να ενθαρρύνουν τους μαθητές ώστε να προσεγγίζουν το πρόβλημα με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
9. Να ωθούν τα παιδιά που έχουν δυσκολία να ξαναδιατυπώνουν ένα πρόβλημα με τα δικά τους λόγια, προκειμένου να εντοπιστούν πιθανές παρανοήσεις στα προβλήματα.
10. Να χρησιμοποιούν «μαθηματικά παιχνίδια» ώστε να κάνουν το μάθημα ευχάριστο και ελκυστικό, κυρίως για τα παιδιά του Δημοτικού

sciencearchives.wordpress.com

Μύθοι και αλήθειες για την παιδική παχυσαρκία

Η παχυσαρκία είναι σοβαρότατη ασθένεια με πολλές και αρνητικές συνέπειες, σωματικές και ψυχολογικές. Θεωρείται μια σύγχρονη «μάστιγα» της υγείας του κοινωνικού συνόλου, μια νόσος που λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας.

Παράλληλα, η παιδική παχυσαρκία αυξάνεται συνεχώς παγκοσμίως, αποτελώντας πλέον μία από τις συνήθεις χρόνιες παιδικές ασθένειες με αυξημένο κίνδυνο παραμονής της στην ενήλικο ζωή και μεγάλη νοσηρότητα.

Τα διαγνωστικά κριτήρια της παιδικής παχυσαρκίας είναι:

-Οι καμπύλες ανάπτυξης με το οποίο συγκρίνεται το βάρος και το ύψος του παιδιού με αυτό που έχει ο μέσος όρος των παιδιών της ηλικίας του.

-Όταν το βάρος του παιδιού υπερβαίνει το 120% του ιδανικού για το ύψος και την ηλικία του βάρους.

-Ο Δείκτης Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) προσαρμοσμένος με διαφορετικά όρια για τα παιδιά.

Διαβάστε παρακάτω, αλήθειες και μύθους σχετικά με την παιδική παχυσαρκία και την αντιμετώπισή της…

Αλήθεια: Στη χώρα μας, η παιδική παχυσαρκία έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια ενώ σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα, το 40,2% των παιδιών είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο, γεγονός ιδιαίτερα ανησυχητικό το οποίο χρίζει άμεσης πολυεπίπεδης παρέμβασης.

Μάλιστα, η συγκεκριμένη αυξητική τάση του ποσοστού παιδικής παχυσαρκίας διαγράφεται εμφανώς και σε όλες τις προγενέστερες μελέτες που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα τα προηγούμενα έτη.

Γίνεται επομένως αντιληπτό ότι η παιδική παχυσαρκία είναι ένα σύγχρονο πρόβλημα που επηρεάζει σημαντικά πλέον και την ελληνική κοινωνία. Στην προσπάθεια να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο, έχουν δημιουργηθεί και εφαρμοστεί σε πολλές χώρες διαφόρων τύπων προγράμματα παρέμβασης και στρατηγικής.

Αλήθεια: Υπάρχουν κρίσιμες περίοδοι για την εκδήλωση παχυσαρκίας στα παιδιά. Η ηλικία των 6-7 χρόνων είναι η περίοδος της απότομης αύξησης των λιποκυττάρων.

Αν όμως αυτή η φυσιολογική αύξηση πραγματοποιηθεί νωρίτερα ή απότομα και γρήγορα, τότε το παιδί παρουσιάζει αυξημένο κίνδυνο για εμφάνισης παχυσαρκίας.

Αλήθεια: Υπάρχουν σοβαρές επιπλοκές της παιδικής παχυσαρκίας: εκτός από τις μεταβολικές-ορμονικές και τις καρδιοαναπνευστικές, υπάρχουν και οι ψυχοκοινωνικές επιπλοκές όπως υποτίμηση του εαυτού, τάση απομόνωσης, εκδήλωση διαταραχών διατροφικής συμπεριφοράς, όπως περιστασιακή υπερφαγία, νευρική ανορεξία και βουλιμία, αγχώδεις εκδηλώσεις και τέλος κατάθλιψη.

Αλήθεια: Η θεραπευτική αντιμετώπιση της παιδικής παχυσαρκίας αποτελείται από 4 άξονες: α) υιοθέτηση σωστής διατροφικής συμπεριφοράς (σωστή κατανομή γευμάτων, ελαχιστοποίηση «τσιμπολογήματος», πλούσιο πρωινό, ελάττωση τροφών πλούσιων σε λιπαρά και αντικατάσταση με χυμούς, φρούτα και γαλακτοκομικά), β) καθημερινή σωματική δραστηριότητα (ευχάριστη και όχι καταναγκαστική, συμμετοχή σε ομαδικά αθλήματα), γ) έλεγχος του σωματικού βάρους, και δ) αντιμετώπιση πιθανών επιπλοκών.

Συνιστάται πάντα στα παιδιά η σωστή διατήρηση του βάρους σε σχέση με την ανάπτυξη. Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι η σωματική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών εξαρτάται από το αν παίρνουν όλα τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζονται μέσω μιας ισορροπημένης και πλούσιας διατροφής.

Η διατροφή τους μπορεί να επηρεάσει την απόδοσή τους στο σχολείο, τη συμπεριφορά τους και τη φυσική τους υγεία. Σε αυτή τη φάση η συμβολή του παιδιάτρου ή του διαιτολόγου είναι ιδιαίτερα χρήσιμη.

Αλήθεια: Οι πιο επιτυχημένες πρωτοβουλίες είναι εκείνες που προσαρμόζουν το πρόγραμμα παρέμβασης στις συγκεκριμένες ανάγκες του παιδιού (από την άποψη της ηλικίας, του φύλου), λειτουργούν δημιουργικά (πολύπλευρη παρέμβαση), λαμβάνοντας υπόψη τις διαθέσιμες εγκαταστάσεις (διαιτολογικό γραφείο, αθλητικοί χώροι, χώροι εστίασης) και την τεχνογνωσία (εκπαιδευτικό υλικό: ιστοσελίδα, φυλλάδια, dvd, κ.α).

Ακόμη, επιδιώκουν τη συμμετοχή των ενδιαφερόμενων πλευρών (γονείς και παιδιά) κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης, της εφαρμογής και της αξιολόγησης του προγράμματος παρέμβασης και προτείνουν τη δημιουργία κατάλληλου περιβάλλοντος που ευνοεί τη σωστή διατροφή και τη συστηματική σωματική δραστηριότητα.

Μύθος: Τα παιδιά δεν μπορούν να ακολουθούν διατροφή με χαμηλά λιπαρά. Μετά την ηλικία των 2 ετών, μπορούν άνετα να ακολουθούν ένα διατροφικό σχήμα με χαμηλά λιπαρά ενώ μετά την ηλικία των 5, ισχύουν οι ίδιες συστάσεις με αυτές των ενηλίκων.

Δηλαδή, η συνολική ημερήσια πρόσληψη λιπαρών να μην ξεπερνά το 30% της συνολικής ημερήσιας ενεργειακής πρόσληψης. Είναι σημαντικό το παιδί να προσλαμβάνει λιπαρά από ποικίλες πηγές, ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του στα απαραίτητα λιπαρά οξέα, που βοηθούν στην ανάπτυξη και την υγεία.

Αντίθετα, μια διατροφή υπερβολικά φτωχή σε λιπαρά μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στο παιδί. Σε περίπτωση υπέρβαρου/παχύσαρκου παιδιού, η προσπάθεια απώλειας βάρους μέσω ενός κατάλληλου διαιτολογικού προγράμματος, πρέπει να γίνεται πάντα με τη βοήθεια διαιτολόγου.

Τι μέτρα μπορείτε να πάρετε οι γονείς;

- Δώστε μεγαλύτερη σημασία στις διατροφικές συνήθειες της οικογένειας και τη φυσική άσκηση.

- Βρείτε ενδιαφέροντα πιάτα, φροντίστε να υπάρχει ποικιλία, έτσι ώστε να τα χαίρετε όλη η οικογένεια και μην ξεχνάτε να σερβίρετε καθημερινά φρούτα και λαχανικά.

- Περιορίστε ή σταματήστε να αγοράζετε ανθυγιεινά σνακ. Είναι άδικο να απαιτείτε από το παιδί σας να μη φάει κάτι το οποίο καταναλώνει όλη η υπόλοιπη οικογένεια.

- Κάντε το φαγητό μια ευχάριστη και κοινωνική διαδικασία και προσπαθήστε να τρώτε τουλάχιστον ένα γεύμα όλοι μαζί.

- Προσοχή στις μερίδες που σερβίρετε και χρησιμοποιήστε μικρά πιάτα για τα παιδιά.

- Μην υποχρεώνετε τα παιδιά σας να αδειάσουν το πιάτο τους. Αφήστε να τους καθοδηγεί η όρεξή τους και μάθετέ τα να σταματούν να τρώνε όταν νιώθουν ότι χόρτασαν.

- Περιορίστε το έτοιμο φαγητό τύπου φαστ φουντ σε λιγότερο από μια φορά την εβδομάδα και αντικαταστήστε με σπιτικό φαγητό.

- Ενθαρρύνετε τα παιδιά να αναζητήσουν κάποια φυσική δραστηριότητα και αναζητήστε τις δραστηριότητες που θα μπορούσατε να αναπτύξετε από κοινού ως οικογένεια.

- Προσπαθήστε να εντάξετε την άσκηση και τη φυσική δραστηριότητα στην καθημερινή σας ζωή.

- Προμηθεύστε το παιδί με κολατσιό από το σπίτι, ώστε να αποφεύγεται η κατανάλωση έτοιμων φαγητών στο σχολείο.

Μέσω των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων, διεκδικήστε την ενεργοποίηση της θεσμοθετημένης επιτροπής ελέγχου των κυλικείων, που αποτελείται από δασκάλους και γονείς, για καλύτερο έλεγχο των τροφίμων που διατίθενται στα κυλικεία.

Ζητήστε επιπλέον ενημέρωση και επιμόρφωση σε θέματα υγιεινής διατροφής και προστασίας από ακατάλληλα προϊόντα διατροφής από ειδικούς επιστήμονες.

ΠΗΓΗ: mednutrition.gr

Τι θέλετε για τα παιδιά σας;

Τι θέλετε για τα παιδιά σας; Θέλετε ν’ αποκτήσουν αυτοεκτίμηση κι αυτοπεποίθηση,  ολοκληρωμένα κι ευτυχισμένα; Φυσικά και το θέλετε.

 Αλλά τι κάνετε για να εξασφαλίσετε ένα τέτοιο αποτέλεσμα; Μόνο αν είστε κι εσείς έτσι, θα το καταφέρετε. Τα παιδιά μαθαίνουν από τη συμπεριφορά των προτύπων τους. Αν είστε γεμάτοι ενοχές και ανεκπλήρωτοι και λέτε στα παιδιά σας να γίνουν το αντίθετο, τότε πλασάρετε ένα σκάρτο προϊόν. Αν έχετε χαμηλή εκτίμηση για τον εαυτό σας, τότε θα διδάξετε στα παιδιά σας να υιοθετήσουν κι αυτά την ίδια στάση.

 Και κάτι ακόμη πιο ενδεικτικό: αν τοποθετείτε τα παιδιά σας σε μια πιο σημαντική θέση απ’ τον εαυτό σας, δεν τα βοηθάτε, απλούστατα τα διδάσκετε να τοποθετούν τους άλλους πιο ψηλά απ’ τον εαυτό τους και να μένουν πίσω, ανολοκλήρωτα. Τι ειρωνεία ε; Δεν μπορείτε να προσφέρετε αυτοπεποίθηση στα παιδιά σας πρέπει να την αποκτήσουν έχοντας εσάς ως υπόδειγμα ζωής. Μόνο αν θεωρείτε τον εαυτό σας πολύ σημαντικό και αν δεν θυσιάζεστε πάντα για χάρη των παιδιών σας, θα τα διδάξετε να έχουν αυτοπεποίθηση και σιγουριά στον εαυτό τους. Αν θυσιάζεστε, προσφέρετε ως πρότυπο τη συμπεριφορά της θυσίας. Και τι σημαίνει αυτού του είδους η συμπεριφορά; Σημαίνει να τοποθετείτε τον εαυτό σας πιο χαμηλά από τους άλλους, να μη σας αρέσει ο εαυτός σας, να ζητάτε την έγκριση των άλλων κι ένα σωρό άλλες λαθεμένες συμπεριφορές. Ενώ το να κάνετε κάτι για τους άλλους είναι καμιά φορά υπέροχο, αν αυτό γίνεται σε βάρος του εαυτού σας, τότε απλούστατα διδάσκετε στους άλλους το ίδιο είδος συμπεριφοράς που εκτρέφει την αγανάκτηση.

Από την πρώτη στιγμή της ζωής τους τα παιδιά θέλουν να κάνουν πράγματα μόνα τους. “Μπορώ να το κάνω μόνος μου!”, “Κοίτα, μαμά, μπορώ να το κάνω χωρίς βοήθεια”, “Τρώω μόνος μου”.  Συνεχώς μας δίνουν τέτοια μηνύματα και παρ’ όλο που η εξάρτηση είναι μεγάλη αυτά τα πρώτα χρόνια, συνοδεύεται από μια εμφανή παρόρμηση προς την αυτονομία, σχεδόν από την πρώτη μέρα.

Η τετράχρονη Ρωξάνη πάντα τρέχει στη μαμά και στον μπαμπά όταν χτυπήσει ή όταν χρειάζεται κάποια συναισθηματική υποστήριξη. Αρχίζει  και αποκαλύπτει την ψυχή της όταν  φτάσει γύρω στα δέκα. Ενώ θέλει να τη θεωρούν μεγάλο κορίτσι (“Κουμπώνω μόνη μου το παλτό μου”), θέλει μαζί και την υποστήριξη ενός όλου φροντίδα γονιού (“Κοίτα, μαμά, γρατζούνισα το γόνατο μου και μάτωσε”). Η εικόνα κι η αντίληψη για τον εαυτό της αναπτύσσεται μέσα από τις απόψεις των γονιών της και των άλλων σημαντικών προσώπων στη ζωή της. Τώρα η Ρωξάνη είναι δεκατεσσάρων χρονών. Έρχεται σπίτι κλαίγοντας γιατί καβγάδισε με  το φίλο της και τρέχει να κλειστεί στο δωμάτιό της χτυπώντας την πόρτα πίσω της. Η μαμά πηγαίνει να τη βρει και ζητεί να της τα πει όλα, με το χαρακτηριστικό, όλο φροντίδα τρόπο της. Αλλά τώρα ακούει τη Ρωξάνη να της λέει σε πολύ σοβαρό τόνο: “Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό. Άφησε με μόνη”. Αντί η μαμά να καταλάβει πως τούτη η μικρή σκηνή αποτελεί απόδειξη ότι υπήρξε αποτελεσματική μητέρα κι ότι η μικρή Ρωξάνη, που πάντα έλεγε όλα της τα προβλήματα στη μαμά, τώρα πια τα επεξεργάζεται μόνη της (συναισθηματική ανεξαρτησία), η μαμά στενοχωριέται. Δεν είναι έτοιμη να φύγει, ν’ αφήσει τη Ρωξάνη να λειτουργήσει με το δικό της ανεξάρτητο τρόπο. Εξακολουθεί να βλέπει τη Ρωξάνη μέσα στην ίδια φωλιά όπου βρισκόταν μόλις πριν από λίγο καιρό. Αλλά, αν η μαμά επιμείνει και πιέσει τη Ρωξάνη, θα ξυπνήσει μέσα της τεράστια αγανάκτηση.

Η επιθυμία του παιδιού να φύγει από τη φωλιά είναι πολύ ισχυρή. Αλλά όταν η ιδιοκτησία κι η θυσία είναι το λάδι της οικογενειακής μηχανής, η  φυσική πράξη της φυγής μετατρέπεται σε κρίση. Η εγκατάλειψη της φωλιάς μέσα σε μια ψυχολογικά υγιή ατμόσφαιρα δεν επιτρέπει ούτε κρίσεις ούτε αναστάτωση, είναι η φυσική συνέπεια μιας αποτελεσματικής ζωής. Αλλά αν η ενοχή κι ο φόβος της απογοήτευσης χρωματίζουν την εγκατάλειψη της φωλιάς, τότε θα συνεχιστούν σ’ ολόκληρη τη ζωή, και καμιά φορά ώς το σημείο ο γάμος να γίνεται μάλλον μια γονεϊκή σχέση παρά μια σχέση ισότιμων ατόμων.

Ποιοι είναι λοιπόν οι γονεϊκοί σας στόχοι και που αποσκοπεί η δημιουργία μιας αποδοτικής τωρινής σχέσης με τους ίδιους τους γονείς σας; Σίγουρα η οικογένεια είναι μια σημαντική μονάδα μέσα στην αναπτυξιακή διαδικασία, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι μόνιμη. Δεν θα έπρεπε να είναι φορέας ενοχής και νευρώσεων όταν τα διάφορα μέλη της κάνουν διαβήματα συναισθηματικής ανεξαρτησίας.

Μπορεί να έχετε ακούσει γονείς να λένε: “Έχω το δικαίωμα να κάνω το παιδί μου αυτό που θέλω”. Αλλά ποια είναι η ανταμοιβή για μια τέτοια κυριαρχική στάση;

Το μίσος, η αγανάκτηση, ο θυμός και η όλο απογοήτευση ενοχή, όταν το παιδί μεγαλώσει. Αν εξετάσετε αποδοτικές σχέσεις γονέων-παιδιών που δεν έχουν μεταξύ τους απαιτήσεις και υποχρεώσεις, θ’ ανακαλύψετε γονείς που μεταχειρίζονται τα παιδιά τους σαν φίλους τους. Αν ένα παιδί ρίξει τη σάλτσα στο τραπέζι, δεν θα του πουν: “Γιατί δεν προσέχεις ό,τι κάνεις; Τι αδεξιότητα είναι αυτή;” Αντί γι’ αυτό θα δείτε να συμπεριφέρονται όπως στην περίπτωση ενός φίλου που θα πάθαινε το ίδιο: “Δεν πειράζει! Μπορώ να σε βοηθήσω;” Καμιά αυθαιρεσία επειδή τα παιδιά είναι δικά τους, αλλά σεβασμός στην αξιοπρέπεια του παιδιού. Ακόμη θα ανακαλύψετε ότι οι αποτελεσματικοί γονείς ενισχύουν την ανεξαρτησία παρά την εξάρτηση και δεν δημιουργούν καμιά σκηνή όταν εκδηλωθεί η φυσιολογική επιθυμία γι’ ανεξαρτησία.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Οι περιοχές των σφαλμάτων σας” του Γουαίην Ντύερ, εκδόσεις Γλάρος.