Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Ένας από τους νόμους της φύσης είναι ότι κάθε τι που είναι ζωντανό κάποια στιγμή θα πεθάνει. Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία εξαίρεση! Πάντα ο κύκλος της ζωής αρχίζει με τη γέννηση και τελειώνει με το θάνατο. Αυτό ισχύει για τα φυτά, τα ζώα, αλλά και για τους ανθρώπους. Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει το δικό του κύκλο ζωής: υπάρχουν πεταλούδες που η ζωή τους διαρκεί μια μόνο μέρα! Υπάρχουν όμως και μερικά είδη δέντρων που ζουν χιλιάδες χρόνια. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν πολλά χρόνια, γίνονται παππούδες και γιαγιάδες, ορισμένοι μάλιστα αποκτούν και δισέγγονα! Όμως, κάποιες φορές συμβαίνει να μην προλάβει κάποιος να γίνει παππούς ή γιαγιά και να πεθάνει ενώ είναι ακόμα νέος και τα παιδιά του ακόμα μικρά. Αυτό όμως είναι κάτι πιο σπάνιο.
Τι σημαίνει «πέθανε»;
Πέθανε σημαίνει ότι σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά του, έπαψε να αναπνέει και το σώμα του δεν λειτουργεί πια. Κατά συνέπεια, δεν πονάει, δεν αισθάνεται και δεν σκέφτεται. Έχει πεθάνει σημαίνει ότι κανείς δεν θα τον ξαναδεί ποτέ σ’αυτήν τη ζωή.
Από τι πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Ένας άνθρωπος μπορεί να πεθάνει ξαφνικά από την καρδιά του, ή από μια πολύ σοβαρή αρρώστια, ή από ένα σοβαρό ατύχημα. Ο θάνατος ενός αγαπημένου σου ανθρώπου ΠΟΤΕ δεν οφείλεται σε κάτι που σκέφτηκες, είπες ή έκανες, ούτε επειδή θύμωσες, ή μάλωσες μαζί του. Δεν φταις εσύ γι’ αυτό που έγινε.
Τι είναι η κηδεία;
Το σώμα ενός ανθρώπου που πέθανε το βάζουμε σε ένα μεγάλο κουτί που λέγεται φέρετρο και στη συνέχεια το θάβουμε μέσα στη γη, σε έναν ειδικό χώρο που λέγεται νεκροταφείο. Αυτή η διαδικασία γίνεται με μια τελετή που λέγεται κηδεία. Στην κηδεία μαζεύονται για να αποχαιρετίσουν αυτόν τον άνθρωπο όλοι οι δικοί του και οι φίλοι του. Εκεί αφήνουν ένα λουλούδι, μια ζωγραφιά ή ανάβουν ένα κεράκι. Στο σημείο που τοποθετούμε το σώμα του, φτιάχνουμε ένα μνημείο για να τον θυμόμαστε. Στο μνημείο αυτό γράφουμε το όνομά του, βάζουμε τη φωτογραφία του και αν θέλουμε το επισκεπτόμαστε για να το στολίσουμε με λίγα λουλούδια, μια ζωγραφιά, ή ότι άλλο επιθυμούμε.
Πώς νιώθουμε όταν χάνουμε κάποιον;
Όλα τα παιδιά όταν χάνουν κάποιον που αγαπούν στεναχωριούνται πολύ. Στην αρχή, ειδικά αν ήταν ξαφνικό, όλοι δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι πράγματι πέθανε. Καθώς περνούν οι μέρες, νιώθουμε στενοχώρια και μοναξιά γιατί μας λείπει και θα θέλαμε να ήταν κοντά μας. Συχνά, νιώθουμε θυμό γιατί πιστεύουμε ότι αυτό που συνέβη ήταν άδικο και αναρωτιώμαστε γιατί να συμβεί. Πολλές φορές είμαστε αφηρημένοι γιατί το μυαλό μας πηγαίνει συνεχώς στον αγαπημένο μας. Πολλά παιδιά αναρωτιούνται «ποιος θα με φροντίζει από δω και πέρα;», «γιατί πέθανε;» «που έχει πάει;» «μήπως θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι για να μην πεθάνει;».
Επίσης, μερικές φορές νιώθουν κουρασμένα ή δυσκολεύονται να κοιμηθούν. Μπορεί να πονά η κοιλιά ή το κεφάλι ή ένα παιδί να μην έχει κέφι να παίξει με τους φίλους του ή να πάει σχολείο. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά. Η στεναχώρια δεν είναι κάτι που περνάει σε μια μέρα. Πολλοί άνθρωποι λένε ότι μοιάζει με ένα ταξίδι. Τη μια μέρα μπορεί να νιώθουμε καλύτερα και την επόμενη χάλια! Όμως, με τον καιρό, τα πράγματα αλλάζουν.
Είναι κακό αν περνάω καλά;
Μερικά παιδιά νιώθουν άσχημα επειδή παίζουν, διασκεδάζουν, περνάνε καλά και ξεχνιούνται χωρίς να σκέφτονται αυτόν που πέθανε. Αυτό είναι πολύ φυσικό. Όταν νιώθεις χαρά δεν σημαίνει ότι ξέχασες αυτόν που πέθανε, ούτε ότι δεν λυπάσαι για το θάνατό του.
Τι βοηθάει όταν πεθαίνει κάποιος αγαπημένος;
Πολλά παιδιά πιστεύουν ότι ποτέ δεν θα ξαναχαμογελάσουν και ότι όλοι στην οικογένειά τους θα είναι πάντοτε θλιμμένοι. Όμως, κάποια στιγμή καταλαβαίνουν ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι έχει και χαρές και λύπες. Κάθε παιδί βρίσκει το δικό του τρόπο που το βοηθά να απαλύνει τον πόνο του όταν χάνει κάποιον που αγαπά.
Δες μερικά από τα πράγματά που έχουν βοηθήσει άλλα παιδιά:
Να μιλούν σε κάποιον για όσα νιώθουν, φοβούνται ή σκέφτονται. Αυτός μπορεί να είναι ένας γονιός, ένας φίλος, ένας δάσκαλος ή ένας ψυχολόγος Μιλώντας αισθάνονται καλύτερα και μερικές φορές παίρνουν απαντήσεις σε θέματα που τα απασχολούν.
Να κλάψουν. Το κλάμα δεν είναι ντροπή, ούτε αδυναμία! Αντίθετα, μερικά παιδιά λένε ότι το κλάμα τα ανακουφίζει.
Να σκέφτονται και να μιλούν γι’ αυτόν που πέθανε. Όταν αφηγούνται τις αναμνήσεις τους, τον θυμούνται και τον νιώθουν κοντά τους.
Να ζωγραφίζουν, να παίζουν, να πηγαίνουν μια βόλτα.
Να γιορτάζουν τα γενέθλια τους, να στολίζουν το δέντρο τα Χριστούγεννα και να κάνουν όσα έκαναν και πριν το θάνατο του αγαπημένου τους.
Να φτιάχνουν ένα λεύκωμα και μέσα σε αυτό να βάζουν φωτογραφίες και ζωγραφιές αφιερωμένες σ’ αυτόν που αγαπούν.
